Politiek Algemeen

Arabisch symbool op het Capitool
23-11-2002

Weldenkende mensen zien machteloos toe, hoe de pest die deze gieren verspreiden zich via de weg der normale betaalmiddelen verspreidt. En in zijn spoor komen andere plagen mee : verdeeldheid, twist, geweld en doodslag, haat en nijd, wraak en wrok… Alles wat ooit door de mens als laag en laakbaar is betiteld wordt nu als 'normaal' afgedaan, of zelfs tot ideaal verheven. Onze beschavingen hebben ooit hogere toppen gescheerd…

Wat ontbreekt is RESPECT en DANKBAARHEID. Respect voor de omgeving, voor de natuur, voor de andere mensen en volken, en dankbaarheid voor wat gegeven is, wat overgeleverd is, voor wat anderen gedaan hebben en doen om een leefbare wereld op te bouwen, voor de kennis en de kunde die we uit een ver verleden van vele, vele beschavingen hebben mogen erven, zonder er zelf iets voor te hoeven doen. Kortom het resultaat van de hele menselijke evolutie op aarde.

In tijd en ruimte zijn er vele vormen van menselijke samenleving en cultuur. Alles wat wij vandaag aan kennis en technologie bezitten en beheersen, steunt op wat er ons aan kennis en kunde is overgeleverd door onze voorouders, waaraan we zelf geen enkele verdienste hebben. Deze vormen van overlevering verschillen van plaats tot plaats, ook vandaag nog, maar hebben meestal een bevruchtende en verrijkende invloed op elkaar. En gelukkig is er ook vandaag nog die diversiteit aan mogelijke vormen van samenleving of cultuur, zoals er ook biodiversiteit is van de natuur. Diversiteit is de garantie voor de mensheid op voortbestaan. Monocultuur blijkt soms plots op te houden…

Voor een welopgevoed en redelijk denkend mens is het dus maar normaal om met de nodige schroom, maar zonder angst voor vreemden, open en vriendelijk, op de hedendaagse erfgenamen van verschillende cultuurvormen toe te treden. Respect en dankbaarheid voor wat hun cultuur aan de onze heeft bijgebracht is hier zeker op zijn plaats. Het zien van overeenkomsten en verbanden is dan een verrukking voor hart en ziel. Het herkennen en erkennen van in wezen dezelfde mens die we diep in onszelf allemaal zijn.

Veel van onze Westerse cultuur komt voort uit de Oosterse culturen. De Chinezen bouwden rond 1500 al schepen met luchtcompartimenten, die 1.000 tot 2.000 ton goederen op zee konden vervoeren, en tot 1.700 mensen aan boord hadden. Zij leverden ons ook het kompas bijvoorbeeld. Aan de Arabische volken hebben wij westerlingen nog veel meer te danken. Zij leverden ons al heel vroeg het schrift, de algebra en inzicht in de sterrenkunde. Zij ontwierpen ook een fantastische bouwkunst. De bogen die we overal in onze westerse landen vinden zijn typisch Arabisch. Het bouwen van arcaden, booggewelven en koepels hebben we van hen overgenomen. Eén van de grootste zelfdragende koepels staat op de Agia Sofia. Een laat afgietsel ervan staat… op het Capitool vlakbij het Witte Huis.

Hopelijk komen de huidige bewoners daardoor tot een beter besef van wat zij aan wie te danken hebben, en wat er op hun hoofd valt, als zij hun 'roots' vernietigen. En hopelijk blijven welopgevoede weldenkende mensen in het westen steevast hun aandacht houden op constructies van menselijke cultuur en samenlevingsvormen, en niet op de destructie ervan, en laten zij zich ook niet teveel afleiden, en zeker niet ver-leiden, door de schaduw van een klad blinde gieren die af en toe naar het oosten overvliegt.

Telkens als je deze schaduw waarneemt, denkt dan even aan wat we aan het Oosten te danken hebben, en aan de hoogste menselijke idealen die tot ons kwamen, vanuit de oudheid tot nu...
Laten we ons daardoor laten leiden.

Freunde !!! Friends, Vrienden, Amis, Amici...
22-3-2002

Und freudevollere !!!

Let us remember what unites us down here in good old Europe, from the highest North to the South, from the far East including Russia, to the West including Great Britain and Ireland: Our Greek cultural heritage, our Roman cultural heritage, our Renaissance heritage...
The Edda and the Runes, the ideal of the Huomo Universale, the great lessons and living examples of the Medicis, Sheakespeare, our great compositors, artists, architects, scientists and lawmen. So much we have to offer the world. So much richness and power to radiate into positive constructive laser beams.

Let us be united Europe more than ever. Let us not think we have to be thorn down to the level of ordinary street fighting and robbery. Let us on the contrary uphold the oldest and highest human standard, and strengthen it more and more, day by day.

And above all, let us not forget the other cultures, that inspired and fortified ours: the Arab culture, the Babylonian culture, the Indian culture, the Chinese culture and many others. Let us pay them tribute and give them the respect and gratitude they deserve for their own values and riches. And let us be polite when we visit them in their own countries and homes: show them our smile and if requested our pasport or visa, but not a gun. Let them know we respect them in their own nature and we are no threat to them. Let them know, we consider them like human beings like we consider ourself and each other here in our great age old culture.

TERUG

GEN-ETHICA:
Genoom bescherming in Universele Verklaring van de Rechten van de Mens?
27-06-2000

Met toename van kennis gaat toename aan verantwoordelijkheid gepaard. Door kennis van de atoomstructuur is heel wat mogelijk geworden in onze hedendaagse beschaving. Door kennis van het menselijk genoom gaan we een nieuwe fase van ontwikkeling in, die van minstens even groot belang is. Het gaat hier om potentieel krachtige kennis. Daarom rijst de vraag naar de verantwoordelijkheid voor het beheren en vrijwaren ervan en naar de rechten om er gebruik van te maken. Uiteraard is de hele probleemstelling slechts relevant inzoverre deze kennis publiek bezit wordt als een wat grotere tabel van Mendeljev. Private rechten doen gelden op universele kennis moet dus grondig geregeld worden. Het maken van kosten en inspanningen is een vrije beslissing, die tot vervroegd resultaat kan leiden. Maar houdt 'eerst aan de eindmeet komen' in kenniszaken ook automatisch alleenrecht in? We mogen niet vergeten dat elk laagje nieuwe kennis, hoe belangijk ook, steeds gedragen wordt door inspanningen en kosten uit het hele menselijk verleden. En deze is automatisch gepatenteerd door: de mensheid.

Inzake het gebruik van de kennis van het menselijk genoom, is dus mogelijk een uitgebreide formele verklaring nodig, die de mensheid preventief voor individuen en individuele groepen moet beschermen.

TERUG

Onveiligheidsgevoel of Goedinzijnvelgevoel?
Maart 2000

Waar komt dit onveiligheidsgevoel dan wel vandaan?
Het is duidelijk dat het 'gevoel' hier in de fout zit. Maar wat doe je daaraan? Meer blauw op straat, zeggen sommigen, dat geeft een rustiger gevoel (o ja?).

Gevoel is iets van binnen, niet van buiten op straat. Het overheersend gevoel waar mensen mee geplaagd zitten is dat van rusteloosheid, onvrede, irritatie en angst. Men projecteert dat op de omgeving, de straat, en zegt dat de straatcriminaliteit en het geweldig verkeer de oorzaak zijn.
Neem deze mensen uit het straatbeeld en plaats hen ver weg ergens in een vakantie-oord, en ze voelen zich nog altijd onveilig en rusteloos.

Wat is er met ons aan de hand?
Er is duidelijk een inwendig tekort, een gebrek aan iets: inwendige rust en vrede.
Die zijn er wel 'ergens' maar ze komen zelden aan het licht, omdat ze helemaal overschaduwd worden. Soms vangt men er toevallig een glimp van op, van dat zalig gevoel van rust en inwendige vrede. Mediterenden kennen dit: plots trekt de inwendige hemel open, de stresswolken scheuren aan flarden, en daar schijnt een zon die er altijd al geweest is in een glorie die men alweer lang vergeten was. En dan, even onverwacht, opnieuw alles potdicht, alsof er nooit iets gebeurd was, en zo gaat het verder tot de volgende keer. Het kan soms weer lang duren, vooral als men er met spanning op zit te wachten... Maar komen doet het zeker. (Een checking van de techniek bij een ervaren leraar helpt dat versnellen overigens).
Na zo'n verkwikkende meditatie wordt het 'goedinzijnvelgevoel' overheersend. Iets om echt jaloers op te zijn, als men het niet beleeft. Maar waarom zou niet iedereen het kunnen beleven?
Meditatie en checking van de meditatie techniek is het recept. Daarmee wordt het stresspuin uit het systeem geruimd, blok per blok, elke dag wordt men wat meer opgeruimd.

Er is één probleem. Men kan zijn eigen stress wel opruimen, en daardoor op individuele schaal bevrijd raken van het onveiligheidsgevoel. Maar er blijft nog die hele massa mensen om je heen die met haar eigen puin achterblijft en er niets aan doet. Vaak doet men er niets aan omdat men in de stress zo vast zit, als een clochard in zijn vuil, die bang van alles is en vooral van een weldoend bad. Vele mensen hebben helaas leren leven met hun geestelijk 'vuil', merken het niet eens meer op, of zijn het anders zelfs als 'normaal' gaan beschouwen. En dat geldt voor alle lagen van de bevolking.

Men kan mensen niet dwingen om aan het mediteren te gaan. Een clochard kan men nog met enige aandrang in bad krijgen, zonder te riskeren om achteraf van aanranding of schending van de menselijke vrijheid beticht te worden. Met technieken voor geestelijke hygiëne ligt dat allemaal nog wat 'gevoeliger'.
Hoe kunnen we dan het probleem van het algemeen onveiligheidsgevoel oplossen, zonder mensen te dwingen om allemaal aan het mediteren te slaan, wat dus een utopie blijkt?

Op zich is de formule vrij eenvoudig, alweer, net zoals de meditatie zelf, maar ook hier moet men het wel doen.
Wat politici nu doen is de blaren van een verdroogde boom één voor één nat maken en schrobben. Men doet wat aan dit maatschappelijk probleem, doet dan wat aan een ander accuut probleem enzovoort. Maar intussen komen er alsmaar nieuwe problemen, gele blaren (gele kaarten) bij. Politiek met welke goede bedoelingen ook, blijft dweilen met de kraan open. Jammer alleen dat al dat kostbare water niet naar de geestelijke wortel van de maatschappelijke boom loopt. Die staat er intussen bij te verpieteren.

En het onveiligheidsgevoel, het onbestemd tekort: het woekert voort. En wat woekert er nog allemaal niet op die stress-voedingsbodem?

Het volstaat nochtans dat de politiek het juiste signaal zou durven volgen en de weg vrij maken voor het installeren van een permantente groep die voor regereing en samenleving niet anders doet dan stresspuin ruimen, en daarbij vooral het 'goedinzijnvelgevoel' genereren en uitstralen naar iedereen.

De balans van onveiligheidsgevoel en 'goedinzijnvelgevoel' slaat door naar de ene of de andere kant bij een kritische drempelwaarde, waarin of het één of het ander gecultiveerd wordt. En die balans speelt in het voordeel van het laatste, want slechts een relatief vrij kleine groep van de bevolking is ervoor nodig.
Men moet het zelf hebben meegemaakt om te weten en te kunnen getuigen dat de sfeer van verkramping, angst en argwaan smelt als sneeuw voor de zon, en plaats maakt voor een algemene sfeer van rust en kalmte, blijheid, eenheidsgevoel, innige vreugde, geborgenheid en absolute veiligheid. Een sfeer die zelf niet stuk kan, en waarin alles heel blijft.
De juiste voedingsbodem voor open menselijke betrekkingen tussen individu's en groepen, zonder spanningen, angst of vrees. Deze 'sfeer' is geen stemmingkwekerij, ze komt ook niet zomaar uit de lucht vallen, er moet wel iets voor gedaan worden, maar het vraagt anderzijds ook niet al te veel voorbereiding of werk, mits de juiste methode ervoor maar gebruikt wordt.

De Natuurwetpartij heeft als eerste op deze mogelijkheid gewezen, is zelfs opgericht om juist deze oplossing ter kennis van de samenleving te brengen.
SP, VLD, CVP hebben echter alles in het werk gesteld om het deze jonge opkomende partij moeilijk en zelfs onmogelijk te maken, uit angst om er stemmen aan te zullen verliezen. En wat is er gebeurd? Die stemmen zijn ze toch verloren, niet aan deze partij die het veiligheidsgevoel kan waarmaken, maar juist aan partijen die het onveiligheidsgevoel versterken.

Intussen blijven alle mogelijkheden open. De keuze is aan de bevolking De verantwoordelijkheid is aan de politici.
Wil men verder leven met het onveiligheidsgevoel en zien waar dit toe zal leiden? Het kan als self-fulfilling profecy werken, en is in die zin al in de geheime agenda van sommigen ingecalculeerd, zowel in binnen- als buitenland. We weten dat bij een bepaalde stressdrempel geweld uitbarst.

Of wil men proberen zoals vroeger voort te teren op een typisch oud-politiek 'goedehoopgevoel', het 'maniana' waarmee altijd heel wat kiezers te lokken zijn. Iedereen weet dat deze hoop nooit wordt ingelost, dat het enkel om de macht gaat, en dat het onveiligheidsgevoel alleen wat wordt verdoezeld en verbloemd.

Wil men echt kiezen voor het goedinzijnvelgevoel , dan kiest men voor een robuust Natuurwetpartijprogramma als enig alternatief.

TERUG

HET WATER STAAT ONS AAN DE KIN

Gaan we gewoon de natuur nog maar wat langer blijven tarten?
September 1998

Een voorbeeld hiervan is het beleid dat de voorbije jaren onder 'Aquafin' is gevoerd, waarbij het natuurlijk neervallend regenwater, in een honderden miljarden aan belastinggeld kostend betonnetwerk van buizen en collectoren, mee de riolen in gaat.
Reeds in 1993, toen amper deze plannen werden opgevat, waarschuwde via een speciaal perscommuniqué en via alle mogelijke kanalen de Vlaamse Natuurwetpartij (NWP) voor dit natuurwetschendend beleid.
Daarna volgde een heel koor van natuurverenigingen, milieuorganisaties en andere tenoren onze oproep tot herzieining. Een jaar na de eerste oproep hebben we deze een tweede keer herhaald.
De oorzaak van de recente waterellende is dan ook dat er niet naar ons geluisterd is.

Nu, lang nadat de gemeenschapsgelden zijn toebedeeld en uitgegeven, komt het officiële berouw: "Water zo snel mogelijk willen evacueren door met beton dichtgemaakte beken en kanalen... We begrijpen dat dit niet de beste manier is..." Regenwater moet buiten de riolen en via natuurlijke goed onderhouden grachten en beken lopen, die meanderend een grotere opvangcapaciteit hebben, en waarvan de zijwanden natuurlijk een traag opslorpende bedding vormen Men geeft nu van hogerhand dan ook zonder schroom toe dat het beleid heeft gefaald en fout was.

Punt is echter dat vandaag opnieuw de NWP voor allerhande toestanden waarschuwt, waarbij natuurwetten worden geschonden terwille van klein gewin op korte termijn en ten bate van beperkte belangengroepjes. Ook daar weer wordt een hypotheek op de toekomst genomen, die hetzij wijzelf, hetzij onze komende generatie zich weer eens duur zou kunnen bekopen.

En alweer wordt naar ons niet geluisterd.
Onze visie is er één op zeer lange termijn, die vele vele komende generaties omhelst en zich niet tot een klein land beperkt. Het is de visie van degene die ruim ziet, die het grote belang ziet, de Maha-Rishi (Sanskriet: maha= groot, rishi=ziener).

En wat doen de plaatselijke en landelijke potentaten? In plaats van het grote belang te bestuderen en te dienen richten zij, met ons belastinggeld, een observatiekanon op ons, een zogenaamd 'observatorium', en laten Gods water over Gods akker lopen...

Spijtig voor de kiezers, maar één voordeel heeft het hele gebeuren op termijn wel: het overtollig water heeft van nature voor een grote schoonmaak van het bevuilde landschap gezorgd.
Men kan voor minder kiezen.

TERUG

Nieuwe politieke cultuur
September 1997

Oude politieke cultuur is het geheel van 'vondsten' (spitsvondigheden?), 'verworvenheden' (verwordenheden?), handelwijzen (met kortzichtig egocentrisch oogmerk) en 'prestaties' (?), op 'socio-economisch' vlak in de staathuishoudkunde, dat zichzelf niét in stand kan houden door de traditie, en dat intussen en zolang het duurt de volgende generatie aan de huidige offert... (Denk maar aan schuldenlast, milieuvervuiling, roofbouw op energiebronnen, op gronstoffen en landschappen, het begin van nieuwe ziekten, en zelfs ware mensen- en kinderhandel...).

Kenmerkend voor de oude politieke cultuur is eveneens dat zij het spirituele vlak verwaarloost, doodverft of perverteert tot schijngeloof. Sociaal beoogt zij alleen wat haar eigen voortbestaan kan rekken.
Economisch volgt het de wil van de sterkste belangengroepen.
Materieel beoogt het op de eerste plaats zelfverrijking. De goedkope overvloed aan productie is voor de consumerende kiezer...
Het cultuurproduct is bergen afval, gif en waardeloze rommel, verslaving, wrevel en onvrede.
De prestatie bestaat er vooral in om deze chaos zo te controleren dat ze net niet in revolte uitbarst.
De acolieten en exponenten van dit soort politiek zijn het soort koorddansers, lappendekenmakers, ketellappers en loodgieters, die nooit een visie van het geheel hebben, en het toch stukje bij beetje - verkeerd - in elkaar steken, jaar na jaar, legislatuur na legislatuur, met het bekende resultaat...

Cultuur is duidelijk ruimer en meer dan politiek. Maar politiek maakt of kraakt cultuur. Politiek kan alleen cultuur maken wanneer ze op de stevige leest van de cultuurbron geschoeid is, mee met de cultuur ontstaat, groeit en bloeit. Anders 'zit zij er naast' zoals al wat niet in contact met zijn oorsprong blijft.

De mens die het contact met zijn oorsprong, zijn eigen natuur, dé natuur, verloren heeft, is zijn plaats binnen het geheel kwijt en doolt rond, misschien binnen een kleiner geheeltje of zelfs mét zo'n kleiner geheel, dat hem de indruk geeft tenminste niet alleen rond te dolen. Maar het is niet omdat een paar honderdduizenden zich tegelijk vergissen dat een vergissing daarom kleiner wordt. Een dwaling die door miljoenen wordt herhaald wint daardoor niet aan waarheid.

De bron van echte cultuur vindt men altijd op het spirituele vlak. In het spirituele zoekt en vindt de mens zijn doel en oorsprong steeds beter naarmate het zuiverder is. Zuiverder betekent: ontdaan van alle vooringesteldheid, van alle verwachting of geloof dat bijgeloof is, losjes geleid door maar niet fanatiek verknocht aan symbolen, namen en ritussen, die alleen uitdrukking van, en geen weg tot de eigen aard van het onzegbare grotere dan het grootste zijn, waar alles en wijzelf deel van zijn, en dat dus in ons wel aanwezig moet zijn. (Want als wij er een plaats buiten zouden hebben zou het niet het allergrootste zijn, of het allergrootste min...?).

Dat wat altijd nog net groter is, is het oneindige geheel van het zijn, waarin alle natuurlijke wetmatigheden hun plaats en oorspong vinden. En het relatieve geheel dat daar de uitdrukking van is in de manifeste schepping wordt volgens het geheel van die wetmatigheden geregeld. Dat is de 'kosmische administratie', die ervoor zorgt dat altijd weer nieuwe galaxieën ontstaan en om elkaar heen circuleren, maar die evengoed zorg draagt voor het ontstaan van een tere bloemknop, of voor de opeenvolging van briljant getimede stadia in de ontwikkeling van een embryo. ..

Dit volkomen geheel van natuurwetten vormt de leest waarop cultuur, en dus ook politiek, geschoeid moet zijn, wil zij in staat zijn zichzelf duurzaam in stand te houden door haar traditie, generatie op generatie, zoals het heelal zich van nature in stand houdt.

Nieuwe politieke cultuur, die zich écht en wezenlijk van de oude wil onderscheiden (anders zou er niet veel nieuws aan zijn), moet dus wel op deze leest geschoeid zijn. Zij moet steunen op de visie en ervaring van het allergrootste geheel, als zij ietwat duurzame verantwoordelijkheid wil claimen.

We noemen deze leest de natuurwet. Alle menselijk gedrag en alle regelingen ervan, die niet overeenkomen met wat de natuurlijke wetmatigheden er al van zijn, is op termijn een verspilling aan tijd en energie. Men kan immers maar tijdelijk aan de eigen aard ontsnappen en moet er vroeg of laat toch altijd toe weerkeren. Doen alsof, enkel een imago ophouden, de innerlijke leegte vullen met herhaalde consumptiebezigheden, leidt alleen tot een schijnwereld die niemand echt bevrediging schenkt.

Politiek heeft de verantwoordelijkheid om iedereen bevrediging te schenken, en alleszins het mogelijk ontstaan van problemen te voorzien, én te voorkomen. Dat is wel het minste wat men van een nieuwe politieke cultuur mag verwachten. En dat gebeurt alleen in zijn volle betekenis, als politiek en cultuur op de volledige steun van de natuur kunnen rekenen, door er bewust op afgestemd te zijn.

TERUG

Een beetje van dit soort kennis, bevrijdt al van grote angst ...
september 1996

Enerzijds omdat ons eigen krachtveld van coherentie in verhouding niet sterk genoeg is zolang we de critische massa niet hebben bereikt. Anderzijds omdat we in feite dan ook leven in een chronisch gedegradeerd collectief bewustzijn.
Al van voor onze geboorte is dat zo. We hebben dus nooit anders geweten. En daarom vindt iedereen 'dit' normaal, en stelt zich enkel vragen bij de mogelijkheid van een 'abnormale' toestand van het collectief bewustzijn, die zo sereen, coherent, geïntegreerd is, dat optimistische romantici er termen als 'een hemel op aard' enzo in de mond over nemen.

De meesten onder ons zijn dus 'gewend' aan 'deze' toestanden van het collectief bewustzijn, de algemene stemming, het omgevingsklimaat, dat gestresst en turbulent is en vooral erg angstig en nerveus. We zijn daar aan 'gewend' zoals een clochard aan zijn onmiddellijke omgeving. Hij is als de dood om in bad gestopt te worden en zijn oude vertrouwde buitenlaag te verliezen.
We stellen liefst geen te diepe vragen en besteden liever onze tijd of levensenergie om in deze toestand zoals hij is een modus vivendi ineen te timmeren, daar waar de problemen zich manifesteren.
Dat is het leven van alle dag, werken in het zweet ons aanschijns waarin we zijn opgevoed. We zijn bang 'onze tijd te verliezen' door te blijven stilstaan bij de essentie van het dagelijks bestaan! We zijn bang dat als we even stilstaan wij niet eens meer bestaan, en de problemen wel!

De ervaring (van enkelen) toont dat het anders is, en zelfs omgekeerd. De onvolprezen Blaise Pascal, diezelfde die ooit 'de witte nacht', de nacht van Pascal, beleefde, zei eens: "Ik ben tot de bevinding gekomen, dat al het onheil van de mensen uit één ding voortkomt: Het niet rustig te kunnen blijven zitten in een kamer".

We zijn ons zodanig met onze buitenlaag gaan vereenzelvigen, dat we bang zijn dat als die er niet is, er niets meer is. We zijn te gretig en te bang om stil van een warm bad te genieten, alleen af en toe een lichte rimpeling te veroorzaken.
Dat geldt op individueel vlak en collectief.

Alleen zij die doordrongen zijn van het welzijn dat een dagelijks warm bad geeft kunnen de moed en het vertrouwen blijven opbrengen om alle andere activiteit daar regelmatig even voor weg te schuiven. Dat geldt op spiritueel niveau voor de ervaring van het dagelijks bad van de meditatie en de ervaring daarna in de activiteit. Op collectief niveau zou het ook kunnen gelden, als we met een grote groep een dagelijks bad organiseerden van coherent sereen collectief bewustzijn voor iedereen.
Maar de meesten kennen dat niet. En onbekend maakt onbemind. Nu is het niet gezegd dat àls het er is, de meesten het wél zullen herkennen, toch niet onmiddellijk. Veranderingen in de atmosfeer zijn voor ons zo geleidelijk en vanzelfsprekend, ook als ze ten goede gaan. En aangezien de meesten er op drijven, zullen ze ook op die coherente sfeer als vanzelfsprekend glijden, surfen... en er ook dan geen vragen bij stellen.
Maar enkele alerten zullen dat misschien doen in hun plaats, bij de 'plotse' ommekeer in hun houding, hun gedachten en hun gedrag. Er is enige permanente graad van bewustwording vereist om niet alleen de uiterlijke omstandigheden, maar ook de bewustzijnstoestand waarop deze drijven zelf waar te nemen. Anders uitgedrukt om zelf te leven, en niet geleefd te worden.

Maar goed, ook het geleefd worden is redelijk OK als het gebeurt op basis van een sereen coherent collectief bewustzijn. Het geeft alleszins meer kans tot bewustwording van dat wat is, in jezelf, als dat al sterker aanwezig is in de omgeving.

Collectief hebben we het nog niet vaak sterk aanwezig geweten in de omgeving. Alleen zij die al eens het immense geluk gehad hebben aanwezig te zijn geweest temidden van een groep van 7.000 yogische vliegers bijvoorbeeld, hebben waarschijnlijk bewust ervaren hoe de coherente collectieve sfeer zich aandient. Hopelijk hebben ze iets onthouden van die sfeer, die zo natuurlijk en zo sterk en vanzelfsprekend positief en ondersteunend is.
Als dat zo is zijn zij misschien voldoende ingelicht en op de hoogte van de mogelijkheden, die zulk coherent collectief bewustzijn biedt, om diegenen voor wie dit grote 'onbekende' nog wat beangstigend is gerust te stellen. (Die treft men op alle niveaus van de samenleving aan, niet in het minst aan de top).

Hen gerust stellen dat de dragende sfeer iedereen hoger draagt. Waar men zich ook bevindt, men wordt sneller gedragen naar dat wat men van nature al beoogt. Daar is niets vreemds aan. Het is gewoon je eigen zelf, dat nog meer zichzelf wordt. Je eigen volk dat meer je eigen volk wordt. Je wereld die meer je eigen vertrouwde wereld van weleer wordt.
Misschien merk je het, misschien niet eens, maar toch gebeurt het, die spontane versnelling van de natuurlijke evolutie.

En het gebeurt ook bij de anderen en in de omgeving, en ook dat heeft absoluut niets dreigends. Want als mensen volwassener worden en verlicht, dan doen ze niets meer om anderen te schaden in de waan dat men hoger zou staan als men anderen lager zet. Men raakt in wezen alleen maar hoger op ten aanzien van zichzelf; dat is ontwikkeling, beschaving, dat is evolutie.
En die is er toch wel, in elke bewustzijnstoestand, individueel en collectief. Maar in coherent collectief bewustzijn is ze zoveel sneller, aangenamer, veiliger en vervullender voor iedereen. Daar hoeft niemand, wie dan ook, bang voor te zijn. Wie zou de evolutie, de eigen natuur, uitsluiten? Je kan alleen jezelf uitsluiten van je evolutie.

Je zelf is alleen je grootste vijand als je er voortdurend op allerlei manieren van wegloopt. Als je je echte zelf vindt, zonder franje, heb je je grootste vriend gevonden.
En die is er altijd.

TERUG

Slechte verbranding...
September 1995

Een tweede soort is activiteit die afwijkt, in die zin dat zij niet echt nodig is, eerder kunstmatig opgewekt, als gevolg van valse behoeften, het involgen van grillen, het gewoon niet kunnen stilzitten. Het is een soort compenserende activiteit voor het falen van de eerste.

Een derde soort is dan de correctieve activiteit. Deze is slechts noodzakelijk inzoverre de eerste en de tweede soort tot fouten leiden, waarvan de gevolgen moeten hersteld worden, wil de samenleving een redelijke kans hebben om toch voort te bestaan, in welke vorm dan ook.

Het is duidelijk dat aan al deze vormen van nature limieten gesteld zijn. Er zijn bepaalde evenwichtsverhoudingen, waar men niet meer buiten kan, tenzij men van de ene ontaarde vorm van samenleving in de andere wil vallen.

Naarmate van de oorspronkelijke natuurlijke activiteit is afgeweken onststaat meer en meer compenserende en correctieve activiteit. Deze cyclus leidt tenslotte tot een absoluut verzadigingspunt. Het hele maatschappelijke bestel loopt daar meer en meer in zichzelf vast.
Men ziet dit zeer concreet doordat bv. de beweeglijkheid van alle vervoermiddelen steeds maar gaat dalen (files...), doordat het steeds langer gaat duren eer de oorspronkelijke evenwichtstoestand terugkeert (oplossen van vervuiling in water en lucht), doordat fout beheer van de natuurlijke omgeving zich wreekt in gewijzigde patronen van het weer en het klimaat...

Jaren geleden reeds werd door Maharishi gewaarschuwd dat voldoende mensen zich in groep via het TM-sidhi-programma dienen af te stemmen op de wezenlijke natuurlijke wetmatigheden in hun omgeving, om te vermijden dat mislukkingen, ongelukken, leed, rampen in oogst en weersomstandheden, de kop zouden opsteken.

Als correctieve maatregel voor de milieubelasting door het verkeer wees hij op de productie van electrische voertuigen. Het initiatief werd geboycot door de auto- en petroleum-lobby. Als reactie op de daadwerkelijke productie van electrische voertuigen door een afdeling van de internationale TM-beweging begonnen alle grote automerken met veel publiciteit zo'n eigen prototype te ontwerpen... dat zij daarna in hun milieuvriendelijkste pronkkast opborgen.

Hij wees op de noodzaak van zuivere land- en tuinbouw, van zuivere geneeskunde enzovoort. Maar het kunstmatig aangehangen economische evangelie van regeringen in dienst van petrochemische en agro-industriële belangengroepen zorgt nog steeds voor institutionele bevoorrechting van de enen en discriminatie van de anderen.
Intussen zijn we aanbeland bij een milieutoestand die er niet meer om liegt. Het broeikaseffect, de ozonpollutie, de voedselvervuiling, de drinkwaterverontreiniging, de daling van het grondwater, de klimaatverstoringen door het kappen van tropisch regenwoud, het zijn evenveel dringende signalen van de natuur dat het huidig beleid grondig fout zit.

Toch worden deze duidelijke signalen nog steeds weggeargumenteerd door bepaalde milieus van gesubsidieerd wetenschappelijk onderzoek. Maar het aantal doden, zieken en gewonden neemt wel toe, ook in onze streken. De helse cyclus van foutieve, compenserende en correctieve activiteit neemt alsmaar toe in snelheid en omvang.
Sommigen wagen het dan nog, in dolgedraaide blinde hoogmoed, dit als 'samenlevingsmodel' aan derde wereldlanden op te leggen.

Wat wij hiervan vinden is dat het hoog tijd is dat ieder weldenkend mens, die zich bewust is van zijn verantwoordelijkheidspositie in de maatschappij, waar die zich ook bevindt, hoog, laag, links of rechts, het woord durft te nemen om tot rust aan te manen, systematisch ingevoerde rust. Men moet het niet onder stoelen of banken steken dat men daarom TM doet, ook niet, en vooral, als men een hoge plaats op de maatschappelijke ladder bekleedt, moet men hiermee wijs naar buiten durven treden. Men moet zich daarbij niet laten ontmoedigen door de ketting van tegenargumenten van doordravers. Ook dat behoort tot de overactiviteit van een dolgedraaide samenlevingsmolen en moet tot rust komen, net zoals het geloei en gestomp van een oververhitte motor ons niet moet overtuigen het toerental te handhaven.

De hele maatschappelijke motor moet op een aanvaardbaar toerental van activiteit komen, waar hij minder verbruikt en minder verspilt, dus minder verslijt, minder stoort, en efficiënter resultaten geeft. Daarom is systematische inbouw van verplichte rustpauzes meer dan verantwoord, overal, nu zoals altijd, op elk ogenblik, alle dagen, elke week, ieder jaar, in elke eeuw.
De grote stilte van de grote natuur geeft het voorbeeld van oneindige efficiëntie.
Laat ons daar gewoon nederig op aansluiten.

TERUG

Media màken het nieuws

Vooropgezette scenario's schijnen vaak in een vrij ruim kader te passen, een kader met politieke, ideologische en industriële achtergronden. Zo bleek onder meer bij de laatste verkiezingen, dat de media in hun geheel via de VUM (Vlaamse Uitgevers Maatschappij) een ordewoord hadden ontvangen om gedurende de laatste veertien dagen van de campagne niets meer te publiceren of uit te zenden dat betrekking had op de kleinere partijen, dit 'om de politieke stabiliteit niet in gevaar te brengen'. Men kan zich afvragen wat in zo'n geval de bedoeling van verkiezingen en van de democratie zelf is. Enkele uitzonderlijk zelfstandig denkende journalisten hebben deze 'richtlijn' dan ook moedig naast zich neergelegd, (en bijvoorbeeld toch foto's met tekst van de yogisch vliegdemonstratie bij het Atomium gepubliceerd), maar de grote meerderheid deed dat niet. Op radio en televisie werden de kleinere partijen zelfs helemaal geweerd, óók voor de gratis informatiespotjes voor deelnemende partijen, waarvan de grote bekende partijen er dan meteen twee cadeau kregen.

Dergelijke voorkeursbehandeling van zetelende partijen betekent onvermijdelijk dat de publieke opinie de facto op voorhand gemanipuleerd wordt, en bij extensie ook de verkiezingsuitslag, (aldus trouwens een gezamenlijk standpunt van de gediscri-mineerde kleinere partijen).
De pers schijnt dus steeds minder aan zijn ware doelstelling te beantwoorden, en tegelijk ook minder onafhankelijk te zijn. Geen wonder dat geleidelijk wrijving en conflict ontstaan tussen pers en politiek, en zelfs met justitie. Een pers die meer en meer de rol van publiek rechter gaat spelen komt onvermijdelijk in het vaarwater van de klassieke staatsmachten.

We zien dan hoe dat soort pers zijn verwachtingspatronen vorm gevend rond politieke individuen of groepen, die zij min of meer kan isoleren, een cocon van publieke aandacht en verdachtmaking spint, en daardoor dat individu of die groep tijdelijk verlamt voor verdere normale manieren van functioneren. Wanneer een politicus of een minderheid door dit soort publieke aandacht gegrepen wordt dan levert dit vaak een vooringenomen veroordeling door het publiek, en een vroegtijdig gedwongen uit functie treden op. Met andere woorden: dat mechanisme kan als politiek eliminatie-wapen worden aangewend door sommigen die erin slagen het van achter de schermen te hanteren. Dergelijke monopoliserende functie, die de uitholling van de onafhankelijkheid van de media betekent, dient misschien de tijdelijke belangen van bepaalde ideologische, financiële, commerciële of industriële groepen, maar niet de samenleving der burgers als geheel.

Belangenbinding met de media treedt ook in het buitenland duidelijk aan het licht, denk maar aan Italië. In oktober ontmoette de Russische president Jeltsin president Clinton in de VS. Een bepaalde pers had op voorhand reeds het politieke water troebel gemaakt en zich van bepaalde stories verzekerd met doemdenkende uitlatingen en verwachtingspatronen ten opzichte van deze topontmoeting. Maar die self-fulfilling-profecy kwam niet uit. Toen Jeltsin na een geslaagde ontmoeting met Clinton de verenigde pers toesprak zei hij botweg en enigszins vermanend: "Jullie dachten dat deze ontmoeting een ramp zou zijn. Welnu, jullie zijn zelf de ramp!", waarna Clinton in een ongecontroleerde bevrijdende lachbui uitbarstte...

Copyright © Ben Pirard December 1995

TOP

Big Brother maatschappij - 2005-9-06

Wat we vaststellen is dat de geheime organisaties, (voornamelijk anglofoon), hun machtsnetwerk rond de wereld tot in de kleinste details proberen te spinnen. Ze verplichten daartoe via alle mogelijke grove en subtiele middelen regeringen en leiders van organisaties om datgene te doen wat voor hen goed uitkomt, zo bewerken ze ook de EU. Ze laten anderen het werk voor hen doen, en zitten daarna zelf met hun lange vingers in de informatiepotten.

Waarom ons zorgen maken over gegevens die officieel door Europa een tijd zouden bewaard worden, als we weten dat de Britten alle Europese e-mails en telefoons capteren, triëren en bewaren al sinds jaren. En dat doen ze dan nog wel totaal illegaal via captatie-installaties die met Europees geld zijn gebouwd. Hoe veilig zijn onze gegevens al die tijd al in Britse handen? Wat doen zij ermee? Worden er geen eenzijdige politieke en economische belangen mee gediend? Wat doen hun agenten, met afgedwongen toelating van onze regeringen, in onze havens en luchthavens? Alleen maar 'mensensmokkel' opsporen? Of noteren ze ook vlijtig wie wat waar wanneer allemaal levert? Zijn zij ons, Europa, 'the continent' zo gunstig gezind? Of proberen ze niet eerder Europa als supermacht in de kiem te smoren, te verzwakken, uit te buiten en te saboteren, omdat anders hun eigen relatieve macht te klein blijkt?

Ik zou zeggen, schiet niet op de pianist. Kijk van waar de wind waait. En dat is de laatste tijd overwegend uit het westen. Je ziet ook duidelijk hoe het noorden en het westen van Europa (inclusief Nederland!) gedomineerd is door de angstpsychose en daar 'gepast' op reageert. Ja precies: door geld, middelen en voorrang te geven aan alles wat met controle van de burger te maken heeft.

Belangrijker zou zijn dat we in Europa werkelijk onze eigen (Europese!) boontjes zouden doppen en onder het half geheim Amerikaans-Britse juk vandaan komen. Daarom is het ook zo verstandig dat Europa zijn venster op het oosten heeft geopend. Uit het oosten kunnen we in de toekomst veel meer heil verwachten dan uit het afgunstige controlezieke westen.

Copyright © Ben Pirard 2005-9-06

TOP

Copyright © Ben Pirard

TOP